Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ

Η Βασδέκη, μια μάνα, μια γυναίκα με καθάρια ματιά και καρδιά αγέραστη, που δεν είχε τόπο, χρονιά, ηλικία, μια γυναίκα ακούραστη, που δεχόταν τα βάσανα όμοια με τις χαρές. Αυτή η γυναίκα, ύστερα από τον θάνατο του άντρα της και τον ξενιτεμό των παιδιών της, έκλεισε το μπακάλικο στην πλατεία του χωριού, αμπάρωσε το σπιτικό, πήρε στο ένα χέρι το τυχερό της, στο άλλο μια ρίζα πασχαλιά και ανέβηκε να ζήσει μονάχη και λεύτερη σ’ ένα καλύβι ψηλά στον λόφο.
Όμοια με Παναγιά τη θαρρούσαν κάποιοι, ξωτικό την έλεγαν κάποιοι άλλοι, όμως όλοι τη σέβονταν, την υπολήπτονταν και τη χρειάζονταν. Σε κείνη τη γυναίκα, η Σμυρνιά αρχόντισσα του χωριού άφησε όλο της το βιος, ύστερα από τον θάνατο του μοναχογιού της.
Σε κείνο το καλύβι, η κυρά του λόφου ξεγέννησε ένα βράδυ την ανύπαντρη θυγατέρα του γυρολόγου. Εκεί, σε κείνο το κονάκι μέσα, που μοσχομύριζε κυδώνι, η Βασδέκη τις νύχτες τις μεγάλες ονειρευόταν κι ευχόταν να δει ξανά το παραθύρι στο σπίτι της πλατείας φωτισμένο. Εκεί, σε κείνο το καλύβι, γράφτηκε η μοίρα όλων, προτού ακόμα κινήσει να τους ανταμώσει.